Wat een dag!

Wat een dag!

Na een goede nachtrust op een ietwat rumourige kamer (we zitten aan de hoofdweg) konden we van het ontbijt gebruik gaan maken. Deze keer geen enkel westers ontbijtproduct maar alleen maar Chinees, zelfs geen koffie. Gelukkig wel watermeloen voor de kids en gestoomde broodjes. De oploskoffie hebben we dus niet voor niets meegenomen.

Om 9:30 hadden we met onze gids afgesproken om naar het "Emperor Shun Mausoleum" te gaan. We hadden dit keer geen beschikking over een eigen busje met chauffeur dus het plan was om per taxi er naartoe te gaan. Het was echter een aardig eindje rijden dus we zouden er wel komen maar de terugweg kon een probleem gaan worden want de taxi zou niet op ons blijven wachten. Yonh Feng had ook geprobeerd nog een auto ergens te huren maar zonder succes. Ondertussen was het hotelpersoneel ook druk aan het nadenken en bellen om iets te kunnen regelen. Toen Yonh Feng zei dat we misschien ook wel naar de Confucius tempel in de stad konden gaan dacht ik dat onze trip in het water zou vallen (het zag er sowieso al uit of het elk moment kon gaan regenen). Toen de frontdesk manager erachter kwam dat Ning Jie uit Ningyuan kwam zag je haar gezicht ineens gaan stralen, ze wilde ons er wel naartoe brengen met haar eigen auto!! Geweldig toch!! Dan rijden we wel met een lokale bus terug.

De weg ernaartoe was een plaatje. We kwamen in steeds heuvelachtiger gebied en al snel zagen we de eerste Karst bergen.

Aangekomen op de plaats van bestemming bleek dat de receptiemevrouw op ons zou blijven wachten zodat we met haar mee terug konden rijden, wat een service!!!

De plek die we gingen bezoeken was een monument ter nagedachtenis aan de sterfplek van keizer Shun, één van de vijf belangrijke Chinese keizers. Hij regeerde rond 2200 voor Christus toen ze in Egypte nog volop stenen op elkaar aan het stapelen waren en de Europeanen nog in grotten leefden. De weg naar de gebouwen toe was aan weerszijden geflankeerd door grote standbeelden van leeuwen, draken krijgsheren en wijze mannen. Al lopende en foto's makende hoorden we ineens een "hello" uit de verte. Een chinese vrouw kwam op ons aflopen en ging naast Monique staan. Bleek dat ze de langste vrouw was in de wijde omtrek maar ze moest tot groot vermaak van haar vrienden het afleggen tegen Monique, het scheelde maar een cm of 10!

Yonh Feng kon veel vertellen over de historie van deze plek welke erg mooi was. We konden natuurlijk niet te uitgebreid de tijd nemen want onze lift stond natuurlijk nog te wachten. Toen we terug bij de auto waren werden we door een lokale bewoonster uitgenodigd om bij haar in huis te komen lunchen. Yonh Feng vertrouwde het niet helemaal dus hij vroeg ons om eerst even te wachten, dan kon hij polshoogte nemen. Het bleek dat de Chinese vrouw een kennis was van onze frontdesk manager. Yonh Feng kwam weer terug en was niet razend enthousiast. De mensen waren een nieuw huis aan het bouwen dus het was nogal een zooitje, er liepen dieren los rond en hij was er niet zeker van of het hygiënisch wel allemaal zo verantwoord zou zijn. Na veel heen en weer gediscussieer tussen de gids, de frontdesk manager en de Chinese vrouw ging de kogel door de kerk, we gaan lunchen!

We baanden ons een weg door de plafondstutten van het nieuw te bouwen huis en kwamen in de ruimte uit waar die mensen leefden. Er was helemaal niets aan luxe, de vloer was blubberig, de kippen liepen in en uit en de hond had de hik. Monique vond het net Peking express en ook Ning en Yue vonden het wel spannend allemaal. Binnen de kortste keren stond er een complete maaltijd op de tafel, dat was nog eens fastfood. We vroegen ons af hoe ze zo snel een lunch voor 6 personen kon koken maar daar was ze dus blijkbaar met voorbedachte rade al mee begonnen toen we het mausoleum binnen liepen. Het eten was heerlijk en iedereen, ja zelfs Ning en Yue lieten het zich smaken. Er kwam ook wat "wijn" op tafel, een doorzichtig goedje gestookt van zoete aardappels. Dat smaakte helemaal niet verkeerd! De kinderen moesten hun Ice tea snel opdrinken, dan zou ze de fles vullen met wijn zodat we die mee konden nemen, ongelooflijk!!!
De man des huizes kwam uiteindelijk ook aangesjokt om ook een hapje mee te eten en te drinken (vooral dat laatste want hij lustte er wel een paar volgens z'n vrouw). De vrouw bleef maar bijschenken en kwam met nog betere wijn op de proppen. Ook hier moesten we wat van meenemen en nu staat er dus naast de Cabernet Souvignon twee plastic flessen met authentieke chinese zoete aardappelwijn!

Inmiddels was het begonnen met regenen en moesten we weer terug richting Ningyuan. We bedankten het Chinese echtpaar met een gevulde handdruk die ze nog wilde weigeren ook. "Besteed maar aan het nieuwe huis", zeiden we. Ze waren van plan om een restaurantje te beginnen en misschien wel een paar kamers voor overnachtingen te bouwen. We hebben beloofd dat als we over een paar jaar terugkomen we zeker komen eten, zo goed smaakte het ons. Dat overnachten slaan we dan nog maar even over.

We waren tegen twee uur weer terug in het hotel en liepen op onze sokken naar binnen want onze schoenen zaten onder de blubber. Het baliepersoneel wisten niet wat ze zagen!

De rest van de middag hebben we lekker op de kamer doorgebracht want het was flink aan het regenen.
's Avonds zijn we weer bij ons stamrestaurant gaan eten, konden de kids weer pinda's pellen. We hebben weer heerlijk gegeten en gepraat met Yonh Feng welke echt alles over het Chinese leven aan ons vertelt. Zijn ouders zijn boeren, hij weet dus erg veel van het leven op het platteland, zeer interessant.

Morgen gaan we het tehuis van Ning Jie bezoeken, we kijken er erg naar uit!!!